|
Gardening
Gardening is een intimistische reeks tekeningen en schilderijen. Ze kwam tot stand tijdens de Coronaperiode toen reizen moeilijk werd.
De focus ligt op de eigen tuin (garden, yard, jardin) en hoe die zich openbaart aan onze trage, aandachtige (regard) en koesterend, liefdevolle blik (garder).
Complexe organische structuren worden vertaald in beweeglijke schriftuur. De tekeningen groeien als het ware vanzelf, als schimmel op boomschors. Groeiprocessen in de natuur schijnen willekeurig maar gehoorzamen aan onderliggende wetmatigheden. Zo ook deze tekeningen in hun zoeken naar evenwicht tussen het louter toevallige en controle en sturing.
Misschien is de reeks vooral een vorm van meditatie, de vrucht van stille aandacht bij eenzelfde stukje natuur, een bescheiden uitnodiging om koesterend aanwezig te zijn op de plek die ons is toevertrouwd.
Resonanties
Jan Michiels speelt een selectie uit het pianorepertoire van Claude Debussy, Bruno Van Dijck toont uittreksels uit zijn recente landschapsreeksen.
Beide kunstenaars verkennen in dit project de raakpunten tussen hun artistieke activiteit.Voor hen is het een eerste experiment op zoek naar een zinvolle wijze van samenwerken. Zij delen een fascinatie voor de interactie tussen hedendaags werk en zijn historische referenties.
Bij Bruno Van Dijck komt dat onder andere tot uiting in de actualisering van een pré-impressionistisch gevoel van fysieke betrokkenheid met de natuur zoals we dat herkennen in het werk van J. Constable en de schilders van de ‘school van Barbison’. In de hedendaagse maatschappelijke context van agressief materialisme krijgt deze betrokkenheid en verbondenheid, vooral door de zeer specifieke installatie met schrijnen, zowel een rituele als een ecologische dimensie.
Jan Michiels bouwt zijn recitals op als rituelen van herkenning én verrassing door verschillende lagen van het rijke pianorepertoire op een indringende wijze met elkaar te combineren. Rituelen dus als een hedendaagse poging om het echte 'luisteren' - naar het bekende en het onbekende - te blijven cultiveren.
Editie
Ter gelegenheid van deze tentoonstelling realiseerden Bruno Van Dijck en Jan Michiels een speciale editie op 24 genummerde exemplaren. In een zuurvrije doos worden 4 CD’s met opnames van Debussy’s pianowerken door Jan Michiels en Inge Spinette en 4 etsen van Bruno Van Dijck samengebracht.
Peter De Graeve, filosoof en kunstcriticus, schreef een begeleidende tekst. Deze editie wordt bij de opening van de tentoonstelling voorgesteld. Tijdens het Pianorecital op 3 maart, kunnen een aantal van de op de CD’s verzamelde vertolkingen life beluisterd worden.
Verdronken land
Door zo consequent naar directe waarneming van het landschap te werken, neemt Bruno Van Dijck als openluchtschilder in de 21ste eeuw een uitzonderlijke positie in, Hij zet zijn schildersezel bij voorkeur neer in grijze kustlandschappen (Cap Griz-Nez, Wales, Schotland maar ook het Land van Saeftinghe) om daar op kleine houten paneeltjes zijn impressies van de voortdurend veranderende kleur en licht van de zee en de lucht te schilderen. De schrijnen waarin deze panelen op een tentoonstelling gepresenteerd worden, versterken de melancholie die eigen is aan die oorspronkelijke grijze kustlandschappen en zijn ook een uiting van een scherp en persoonlijk bewustzijn van de klimaatcatastrofe die deze plaatsen en ons mogelijk te wachten staat. Zo worden de reeksen een relikwie, een dierbare herinnering aan een gekoesterde maar dramatisch gehavende kust. In zijn meest recente werken gaat hij nog een stap verder door de olieverfpanelen doormidden te zagen ter hoogte van de te verwachten vloedlijn.
Jeroen Laureyns
De kleine "Verdronken land schilderijen" hebben een fysiek en tactiel karakter. Ze zijn gegroeid vanuit een directe ervaring en vertolken een diepe verbondenheid met de plekken waar ik mocht werken. Ervaring en nabijheid zijn voor mij belangrijke begrippen. Ik heb de indruk dat precies het ontbreken van deze directe ervaring maakt dat we ons nauwelijks realiseren hoe betrokkenheid bij onze "biotoop" een levensnoodzakelijke en ook heilzame houding wordt. Hiervan wil ik getuigen in mijn werk.
Door de zeespiegelstijging wordt het Verdronken land van Saeftinghe een confronterende "hot spot". De tentoonstelling toont olieverfschilderijen (2017) en tekeningen (2019)
Bruno Van Dijck
Opstaand hout
Opstaand hout is een omkering van de bosbouwterm houtopstand: wat in een bos aan volgroeid hout van een bepaalde soort aanwezig is.
Deze tentoonstelling brengt beelden van geboomte. Ze zijn geworteld in een levenslange verbondenheid met deze groeiende wonderen. Naarmate de tijd vordert, raakt ze doortrokken van toenemende onrust over de tanende biodiversiteit. Betrokken observeren dus van de welstand in plaats van de opstand van het bos.
Maar de liefde is dubbel. Bomen leveren immers ook een gekoesterde grondstof. Ook die fascineert mij bijzonder, zeker als het hout gaat resoneren en klinken. Ik droom ervan een kabinet te ontwerpen, geconstrueerd uit inlandse houtsoorten, in allerlei vormen. Een kabinet dat tekeningen en schilderijen kan herbergen, een ode aan de rijkdom en de vitaliteit van onze bossen en houtkanten.
Deze tentoonstelling is een eerste verkennende stap.
Op een overwoekerd pad
De reeks "Op een overwoekerd pad" bestaat hoofdzakelijk uit werken op papier of karton in gemengde techniek. Ze zijn geïnspireerd op beeldmateriaal verzameld langs oude verwaarloosde wegen in Dartmoor en Pembrokeshire. De titel is ontleend aan een prachtige pianobundel van Leoš Janáček.
Deze verwaarloosde en in onbruik geraakte wegen hebben een eigen melancholische aantrekkingskracht.
Ze herinneren aan de voorbijgaande generaties die deze paden hebben gevormd. Deze gedachte geeft een extra dimensie aan de serie. De paden getuigen van een bescheiden, niet destructieve mobiliteit.
Wanneer de oude routes in onbruik geraken, worden ze verrassend snel door de natuur heroverd.
Een eeuwenoud pad slibt dicht. Kostbare sporen van menselijke beweging en bewoning verdwijnen. Onherstelbaar. Onherroepelijk. Treurig maar ook troostend.
Wanneer ik "op pad" ben is bezorgdheid over de tanende biodiversiteit een trouwe maar lastige reisgezel. Droefheid en een gevoel van verlies zijn er vrijwel altijd als ik naar een landschap kijk.
Inleving en nabijheid vormen voor mijn artistieke praktijk een belangrijke voedingsbodem.
Het is mijn groeiende overtuiging dat de verbondenheid met de natuur ook maatschappelijk heilzaam zou kunnen zijn. Die ervaring hoop ik in mijn werk te communiceren.
|
